"you shall rise"

See the nation through the people's eyes,
See tears that flow like rivers from the skies.
Where it seems there are only borderlines
Where others turn and sigh,
You shall rise

There's disaster in your past
Boundaries in your path
What do you desire when lift you higher?
You don't have to be extraordinary, just forgiving
Those who never heard your cries,
You shall rise
And look toward the skies.
Where others fail, you prevail in time.
You shall rise.

(You may never know,
If you lay low, lay low)
You shall rise

Sooner or later we must try... Living
(You may never know,
If you lay low, lay low)

See the nation through the people's eyes,
See tears that flow like rivers from the skies.
Where it seems there are only borderlines
Where others turn and sigh,
You shall rise

(You may never know,
If you lay low, lay low)

Sooner or later we must try... Living

Ας χαθείς

Γυρισμός

Χίλια χρόνια ζεστά και γύρω χιόνια λευκά
Σ' αγαπώ, λιώνω σαν πρωί του Μάη
Που μας πάει η ζωή και που το τέλος θα μας βρει,
Σ' αγαπώ κάθε που το τέλος φτάνει..

Επιστρέφω στης γης μου το τραγούδι ξανά
Είσαι εδώ τ' ουρανού κρυφό στολίδι
όλοι οι δρόμοι γυρνούν μες τη μικρή σου αγκαλιά
Είμαι εδώ, ο γυρισμός είναι ταξίδι...
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!
-Αλκίνοος Ιωαννίδης-

Αυτό που μας δένει

Δεν ξέρω μέσα σου αν έχεις τη ψυχή
για κάτι τόσο μεγάλο και βαθύ
αγάπη φιλία κι έρωτας μαζί
μια έλξη πάνω από μας είναι αυτή

Αυτό που μας δένει εμάς
δεν θέλω να΄χει όνομα
μα θέλω να΄χει νόημα
να πεθαίνω και να ζω
Αυτό που ζούμε τώρα εμείς
αθώο να΄ναι κι ένοχο
ελεύθερο μα πάντα εδώ
να΄ναι αυτό μοναδικό
αυτό που μας δένει εμάς
αυτό που μας δένει εμάς

Δεν ξέρω πόση συγκίνηση χωράς
μα θέλω να μάθω τώρα πώς φιλάς
και θέλω να δω αν αντέχεις κι αν κρατάς
πού φτάνεις όταν στ΄αλήθεια αγαπάς

Αυτό που μας δένει εμάς
δεν θέλω να΄χει όνομα
μα θέλω να΄χει νόημα
να πεθαίνω και να ζω
Αυτό που ζούμε τώρα εμείς
αθώο να΄ναι κι ένοχο
ελεύθερο μα πάντα εδώ
να΄ναι αυτό μοναδικό
αυτό που μας δένει εμάς
αυτό που μας δένει εμάς

- Ελεάνα Βραχάλη-

Της νύχτας τα παράπονα

Της νύχτας τα παράπονα τα παίρνεις απ’ το χέρι
τα βάζεις για να κοιμηθούν κι αυτά τραβούν μαχαίρι
Σου λεν πως είναι της ζωής τα σύνορα κλεισμένα
Αντάλλαγμα να τα διαβείς γυρεύουν μόνο εσένα

Παρηγοριά τα όργανα, φαρμάκι τα στιχάκια
Και στου χορού τα βήματα τα πιο γλυκά μεράκια

Βουτάς να πιάσεις τον σταυρό στα μάτια της καλής σου
Χίλιοι διαβόλοι καρτερούν ν’ αρπάξουν την ψυχή σου

Κι εσύ τους λες για μια στιγμή σταθείτε να περάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω

Έρχεται το ξημέρωμα σε μια άδεια προκυμαία
Τα όνειρα κι οι ομορφιές μπαρκάρουνε λαθραία...

-Σ.Μάλαμας-

το πολλαπλό σου είδωλο

Ηρθες κι απόψε βιαστικά για λίγα χάδια και φιλιά
και χάθηκες στην νύχτα.
σ'αυτον τον κρύο τον καιρό, μέσα στο σπίτι μοναχός
διαβάζω, τραγουδάω
καιενω ακούω τον χιονιά, το πολλαπλό σου είδωλο
στα κρύσταλα κοιτάζω.
θέλεις, θέλω πάντα
έχεις κέφι, έχω πάντα
ίσως έρθω έλα αμέσως μώρο μου.....

Love Profusion

"Love Profusion"

There are too many questions
There is not one solution
There is no resurrection
There is so much confusion

And the love profusion
You make me feel
You make me know
And the love vibration
You make me feel
You make it shine

There are too many options
There is no consolation
I have lost my illusions
What I want is an explanation

And the love profusion
You make me feel
You make me know
And the love direction
You make me feel
You make me shine
You make me feel
You make me shine
You make me feel

I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin

There is no comprehension
There is real isolation
There is so much destruction
What I want is a celebration

And I know I can feel bad
When I get in a bad mood
And the world can look so sad
Only you make me feel good

I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin

I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin

And the love profusion
You make me feel
You make me know
And the love intention
You make me feel
You make me shine
You make me feel
You make me shine
You make me feel

I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin
I got you under my skin

And I know I can feel bad
When I get in a bad mood
And the world can look so sad
Only you make me feel good

βυθός

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....

-Α.Ιωαννιδης-

Στυλίτης

-Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
-Πάνω στα λυτά μαλλιά
αχ την αγάπη μου είδες
Είδες το γέλιο του ουρανού
του γερακιού το ράμφος
Είδες το πρώτο πέταγμα
της αφορμής το άνθος
-Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
-Πάνω στα λυτά μαλλιά
αχ την αγάπη μου είδες

-Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι
-Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει
Φέρνει τα πέντε δάκτυλα
φέρνει τα δέκα χάδια
Φέρνει και σώμα δύστροπο
που έμαθε στα σκοτάδια
-Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι
-Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει

-Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος
-Πάνω στα ματόκλαδα
εσύ είσαι ανεβασμένος
Παίζεις λαούτο με φτερό
και εγώ τα μάτια κλείνω
Γλιστράς από τα βλέφαρα
και στην καρδιά σε αφήνω
-Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος..

-Θ.Παπακωνσταντίνου

Ω! δεσποινίς μου ουτοπία

Φαρμάκι απ' τον ουρανό,
νύχτα στην πολιτεία,
μέσα σε όνειρο πικρό
ξυπνάει μια μελωδία.

Ω! δεσποινίς μου ουτοπία,
δεν έχει εδώ άλλες καρδιές να κάψεις.
Φύγε για άλλο αστερισμό,
κι αν σου βρεθεί κάτι καλό,
να μας φωνάξεις.

Γ.Αγγελάκας-

παει

Πάει
Μακριά μου πια πετάει
Η αγάπη που ζητάει
Καινούργιους ουρανούς

Σκάει
Η καρδιά μου και διψάει
Και κλαίει και τραγουδάει
Για όσα δεν ξέρει ο νους

Ξεσπάει
Ο χειμώνας και γελάει
Στα δίχτυα του κρατάει
Μια άνοιξη χλωμή

Πάει
Η αγάπη και ξεφτάει
Ποιος ξέρει που γυρνάει
Σε ποια αγκαλιά θρηνεί

Σωπαίνουν τα πουλιά κι η θλίψη μου στεγνή παρακαλάει
Δυο τρία δάκρυα μου ζητάει να δροσιστεί
Εγώ που έχτισα μια φυλακή από ουρανό και στάχτη
Ξύπνησα κι η αγάπη μου δεν ήταν πια εκεί

-Α.Αγγελάκης-

Ο Σεπτέμβρης του 1903
Τουλάχιστον με πλάναις ας γελιούμαι τώρα•
την άδεια την ζωή μου να μη νοιώθω.
Και ήμουνα τόσαις φοραίς τόσο κοντά,.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα•
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη•
και μέσα μου να κλαίη η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν η επιθυμίαις μου.
Τόσαις φοραίς τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ' ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσαις φοραίς τόσο κοντά να είμαι.


Ο Γεννάρης του 1904
Α η νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείναις ταις στιγμαίς και σ' ανταμόνω,
κι' ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι' ακούω τα πρώτα.
Απελπισμέναις νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
σαν φεύγ' η οπτασία και μ' αφίνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική -
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, παν τα σπίτια, παν τα φώτα•
σβύνει και χάνετ' η μορφή σου η ερωτική.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ανήσυχες μέρες

Ανήσυχες μέρες ταραγμένη νύχτα
βεγγαλικά στην παραλία κι αδιέξοδα
ζεστός καιρός τέλος του Μάη
κι ένα αεράκι να φυσάει.
Αστεία η λύπη να περνάει
κι όμως να σε νικάει.

Κόκκινα χείλη της φωτιάς
θυμάσαι εκείνη π' αγαπάς
το πρόσωπό της σαν νερό
μεσ' στο μυαλό σου το θολό.

Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
γυρνάει μεσ' στο μυαλό μου η θύμησή σου.

Πού ' ναι τα μάτια σου να δουν
αυτό το δειλινό
πού 'ναι τα χέρια σου
ν' αγγίξουνε τον ουρανό.

Δεκέμβρης 1903

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω
-Κ. Καβάφης-

βροχή

Βρέχει απόψε...
κι εσύ δεν είσαι κοντά μου....
κι όπως πέφτουν οι σταλαγματιές στα άδεια πεζοδρόμια νιώθω να τρυπώνουν στην ψυχή σου και να ξεπλένουν την εικόνα μου.

Ξεθώριασα πια αλλά δεν πειράζει.....

Τώρα κάποιος άλλος θα χαράξει τη μορφή του μέσα σου.
Θα είναι δίπλα σου όταν ξαναβρέξει να ακούτε μαζί τον ήχο της βροχής...

...και νίώθω πως είσαι πλέον έτοιμη γι αυτό...

Σεπτέμβρης

Κουρασμένος τριγυρνάω
μέσα σ' όνειρα τρελά
και τις νύχτες ξαγρυπνάω
κυνηγώντας μια σκιά.

Ξέρεις ποτέ δεν ήθελα
καθάρια να μιλήσω
Κι ό,τι λόγια ξεστόμισα
μη θέλεις να μισήσω.

Πού να γείρω να ησυχάσω
από τη μορφή σου που με τυραννά
τα σημάδια σου αφήνεις
σαν βροχή σαν πυρκαγιά.

Μεσ' τα μάτια σε κοιτούσα
πολεμώντας τη σιωπή
μια αντίδραση ζητούσα
μα η ματιά σου πάντα μυστική.

-Yπ. Ρεύματα-

παράξενη βροχή

Πέφτει μια παράξενη βροχή
πάνω στα παράθυρα της νύχτας
ποια συννεφιασμένη εποχή
ξενυχτάει στο φως μιας καληνύχτας
δε σου πάει ζωή στην ξαστεριά
δε σου παν τα κίτρινα φεγγάρια
πώς να φτάσουν για παρηγοριά
τέτοιας ερημιάς τα συναξάρια

Σώμα υποταγής φόβος
είναι της φυγής νόμος
μη μ' ακολουθείς
μια για την καρδιά φόβος
δυο για την ψευτιά φόβος
τρις θα μ' αρνηθείς

Πέφτει ένα σκοτάδι από σιωπές
γύρω ? γύρω και στη μέση λύπη
όλες η πληγές ειν? ανοιχτές
και ο γιατρός του κόσμου, απόψε λείπει

Τέτοιες ώρες στη γωνιά του νου
μόλις χαμηλώσει η περηφάνια
βγαίνουν τα μαχαίρια του καημού
και της μοναξιάς τα γιαταγάνια

Σώμα υποταγής φόβος
είναι της φυγής νόμος
μη μ' ακολουθείς
μια για την καρδιά φόβος
δυο για την ψευτιά φόβος
τρις θα μ' αρνηθείς

-Φ.Γράψας-

Πόλη χιόνι

Γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος, μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει,
μοιάζει το μέλλον να είναι απροσπέλαστο σε ένα παρόν που στενάζει και κλαίει
είναι χλωμό του ουρανού το στερέωμα και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει,
έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα να σ'αντικρύζω καθώς θα χαράζει

Όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα,
όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει,
όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα,
και όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει..
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
και είναι ένα αύριο δίχως εικόνες
ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο
ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες...

Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα, μοιάζει με πίνακα που'χει ξεβάψει,
και έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει.
Έτσι κοιτάζω τη πόλη που αγάπησα, όταν σε είχα σε αυτή συναντήσει,
έτσι κοιτάζω τη πόλη που άφησα όταν στην άβυσσο μ'είχες αφήσει..

-Φ.Πλιατσικας-

Αυτο το βράδυ

Τρέχω πίσω απ΄ τ΄ όνειρά σου
σαν αστέρι σε τροχιά
μα εσύ φεύγεις και σκορπίζεις νύχτα
μετράω τον αγέρα,
σε ψάχνω ξανά στη φωτιά.

Ένα φως που με τυφλώνει
κι΄ ο έρωτάς σου σαν καρφί
με πονάει, σαν κερί με λιώνει
σε θέλω σαν πρώτα
και ούτε γυρεύω αφορμή.

Κι΄ αυτό το βράδυ,
είναι το βλέμμα ενός θεού
που μας φωτίζει στα σκοτεινά.
Κι΄ αυτό το βράδυ,
είναι το χρώμα τ΄ ουρανού
που καθρεφτίζει καμένα φιλιά.
Αυτό το βράδυ.

Τρέχω πίσω απ΄ τ΄ όνειρά σου
σαν αστέρι σε τροχιά
μα εσύ φεύγεις και σκορπίζεις νύχτα
μετράω τον αγέρα,
σε ψάχνω ξανά στη φωτιά.

-Δ.Τσακνής-

Να μην αρχίσεις να ξεφτάς

Σ' έντυσα με τα πλουμιά σου πολυκαιρισμένο
Σαν πολλά τα όνειρα τα χρόνια που προσμένω
Πάντα γύρα στην καρδιά μου σ' έχω φορεμένο
Ντύμα μου και βήμα μου και σε κρατώ κρυμμένο
Φύτρα μου και μνήμα μου κι ακόμα περιμένω.

Να μην αρχίσεις να ξεφτάς βλαστάρι μου θρεμμένο
Είσ' η στερνή παρηγοριά για με τον κουρασμένο
Είσ' η στερνή αναπνοή τα χρόνια που σωπαίνω.

Θα σε πάρω και να πάμε μακρυά στα ξένα
Ίσως έτσι και ξεκόψεις ταίρι από μένα
Μα και πια δεν θα μπορώ να ζω χωρίς εσένα
Προτιμώ τα στήθεια μου να τα 'χω ματωμένα
Κι ας μη λαλάει πετεινός για μας τ' αδερφωμένα.

Να μην αρχίσεις να ξεφτάς βλαστάρι μου θρεμμένο
Είσ' η στερνή αναπνοή τα χρόνια που σωπαίνω
Είσ' η στερνή αναπνοή τα χρόνια που σωπαίνω

-Ν.Ασιμος-

της φωτιάς οι μάγοι

Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι
Ονείρατα φιλόξενα
Μήπως και σπάσουνε οι πάγοι

Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί κι έμενα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω

Μήπως θαρρέψει ο άνθρωπος
Και ψάξει στα χαμένα
Και βάλει χώρια τα καλά
Χώρια τα στερημένα

Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί κι έμενα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω

Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι…

Αγία Νοσταλγία

Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό

Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου

Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό

Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί

Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο

-Θ. Παπακωνσταντινου-

Βαθιά πληγή

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή, μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά, φυτρώνει στην αυλή μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά, φυτρώνει στην αυλή μου
βαθιά πληγή, παλιά πληγή, μονάκριβη δική μου

Ανθίζει καταχείμωνο που οι φωνές κοπάζουν
Έχει τη φυλλωσιά πυκνή και νύχια που χαράζουν
Έχει τη φυλλωσιά πυκνή και νύχια που χαράζουν
Ανθίζει καταχείμωνο που οι φωνές κοπάζουν

Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα και αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου, πίνει απ' τα δάκρυα μου
Έρχεται στις παρέες μου και κλέβει τη μιλιά μου
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή, πες μου τι να κοιτάξω
Να μπω σε κόσμο σκοτεινό, ή πάλι να αγκαλιάσω

Αγαπημένα πρόσωπα...

-Θ. Παπακωσταντινου-

Παίρνω τους δρόμους

Τρέμουν τα φώτα κι ο ίσκιος με παραμονεύει στη στροφή
νύχτες περίεργες, δίχως αρχή, δίχως σκοπό
υπόσχεση για μια ζωή
Για μια ζωή να κουβαλώ στις πλάτες
τον έρωτα που έσκισα στα δυο

Παίρνω τους δρόμους μόνος μου, είναι αργά
περίπτερα κλειστά κι αμάξια μετρημένα
Γλιστρώ αθόρυβα, βουβά, πιάνω το χτύπο σου μες στο σκοτάδι
Τα μάτια σου θυμάμαι και πονώ, τα μάτια σου
Γυρνώ αθόρυβα μήπως σε δω
Μα τίποτα απ' όλα αυτά δεν γίνεται στο μαγικό μας κόσμο πια

Πέρασαν τόσα χρόνια αργά, νύχτα βαριά αγκάλιασέ με
Αγκάλιασέ με, σκέπασέ με
Περνάς χαράματα ψυχή, που υπνοβατεί, θύμισέ μου
Θύμισέ μου, μίλησέ μου
Τρεις αιώνες, τρεις, ακροβατείς
Πάνω μου περνάς, δεν σταματάς
Άσ' τη σκέψη εδώ να ζεσταθώ

-Σ.Μαλαμας-

Ολα τ' αρνιέμαι

Όλα τ' αρνιέμαι μ' απ' αυτά κρατιέμαι
όπως τα μάτια σου υγρά τη νύχτα
σκαρφαλωμένα σε μια γυρισμένη πλάτη
καραδοκούν, μαντεύουν, ξεψυχάνε
Κάτι ανοίγει ξαφνικά μες στο μυαλό μου
και στρίβω στη γωνιά με βήμα μεθυσμένο
μη μ' αρνηθείς σκοπός γι' αυτήν την εκδρομή
είναι το τέλος μου κι όχι μια αρχή

Όλα τ' αρνιέμαι μ' απ' αυτά κρατιέμαι
όπως τα μάτια σου υγρά τη νύχτα

-Σ.Μάλαμας-

Εκεί που νόμιζα
πως όλα έχουν περάσει,
ότι τα έσβησε ο καιρός
κι έχουν σωπάσει,
νάσου μπροστά μου
ένα όνειρο περνάει,
έχει τα μάτια σου,
τα χείλη σου φοράει.

Εκεί που νόμιζα
πως όλα έχουν τελειώσει,
πως ο,τι ήταν να πληρώσω
έχω πληρώσει,
ήρθες κι έβαλες
φωτιά στα περασμένα
κι έμεινα πάλι
να μετράω από το ένα.

Μα κι αν μπορούσα
το χρόνο να γυρνούσα
πάλι εσένα θ' αγαπούσα.

Εκεί που νόμιζα
η ζωή πως μου γελάει,
πως μια χαρά ακόμα
ίσως μου χρωστάει,
εσύ προσπέρασες
δε γύρισες να δεις,
κι έγινε σκούρο
το πρωινό της Κυριακής.

Μα κι αν μπορούσα
το χρόνο να γυρνούσα...

Μ. Λιδάκης-

Δεν είμαι Αγγελος

Δεν θέλω να ‘μαι αθάνατος
θέλω μόνο να ‘μαι αληθινός
όμορφη μέρα όμορφη
να κρατηθώ μακριά πες μου πώς

να σταθώ για πάντα πλάι σου
φάρος μες στην ομίχλη

κάπου θα μείνω πίσω
κοιτάζοντας τον κόσμο να περνά
ίσως μετά να τρέξω
πίσω απ’ όσα η καρδιά μου λαχταρά

όχι μωρό μου δεν είμαι άγγελος
να σταθώ πιο ψηλά
όλους μας παίρνει ο ίδιος άνεμος
κάποια μέρα κι εσύ θα το νιώσεις

είμαι μικρός ακόμα
για το διαμαντένιο σου ουρανό
κι όμως μεγάλος τώρα πια
πίσω απ’ το δάχτυλό μου για να κρυφτώ

δεν ξέρω άλλη χώρα μυθική
για να σ’ οδηγήσω

ίσως τ’ αφήσω γι’ αύριο
μονάχα για να το ονειρευτώ
ίσως να μη θυμάμαι αύριο
ότι σήμερα νιώθω πως γι’ αυτό μόνο ζω

όχι μωρό μου δεν είμαι άγγελος
να σταθώ πιο ψηλά
όλους μας παίρνει ο ίδιος άνεμος
κάποια μέρα κι εσύ θα το νιώσεις

Τα τραγούδια μου μιλάν για σένα
δίχως να το ομολογούν, διστάζοντας
φέγγουν σε ένα σκοτεινό πηγάδι βαθύ
φέγγουν και όλο κατεβαίνω

τα τραγούδια μου βαριές σημαίες
από μάχες που πριν χρόνια χάθηκαν
κι ενώ όλα έχουν τελειώσει απομένουν εκεί
κυματίζοντας περήφανα

φάροι που ταξιδεύουνε, τρένων σταθμοί
πόλεις που από το χάρτη σου
σβήνει η βροχή
πέφτει βροχή

τα τραγούδια μου εναέρια τρένα
που διασχίζουν τη γιγάντια πόλη σου
από το παράθυρο εγώ σε κοιτώ
και ποτέ δε σε χορταίνω

τα τραγούδια μου νεκρά τοπία
που τα σωθικά τους καίγονται
και καθρέφτες που τον ήλιο αντανακλούν
και τα πλοία σου οδηγούν στο τέρμα

φάροι που ταξιδεύουνε, τρένων σταθμοί
πόλεις που από το χάρτη σου
σβήνει η βροχή
πέφτει βροχή

τα τραγούδια μου θολά ποτάμια
που στην έρημό σου χύνονται
και σε μια σχεδία τώρα δεμένος εγώ
ίσια στο γκρεμό πηγαίνω

φάροι που ταξιδεύουνε, τρένων σταθμοί
πόλεις που από το χάρτη σου
σβήνει η βροχή
πέφτει βροχή

-Μ.Φάμελλος-

Δεν υπάρχουν δρόμοι να περάσεις
έφτασες ήδη και δεν το πιστεύεις
Όλοι σου λένε να το ξεχάσεις
έχεις ακόμα δρόμο να περάσεις
έχεις ακόμα δρόμο, έτσι σου λένε

Άλλα εσύ είσαι εδώ
και ήσουν πάντα εδώ

Δεν υπάρχει xρόvος να διαλέξεις
το παρελθόν σε κυνηγάει με σκέψεις
το μέλλον άγνωστη γραμμή
τώρα και τώρα και ες αεί

Άλλα εσύ είσαι εδώ
και ήσουν πάντα εδώ

-Σ.Μάλαμας-

Τα ξωτικα

Σε ποια σκιά τα μάτια σου θολώνουν
μικρό πουλί σ' αγάπησα πολύ
τα βήματα στα κύματα βουλιάζουν
να 'σουν εδώ να σε βρει η ανατολή

μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά
να 'χουν να λεν πως δε σε γνώρισα ποτέ
όνειρο είναι η ιστορία μας καρδιά μου
τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου.

Δωσ'μου το φως κι ας κάνω πως δεν είδα
δωσ' μου νερό να σβήσω τα βαριά
ό,τι έχει μείνει μέχρι εδώ απ' το κερί μου
είναι τα μάτια σου που καίνε σαν φωτιά

μέσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά
να 'χουν να λεν πως δε σε γνώρισα ποτέ
όνειρο είναι η ιστορία μας καρδιά μου
τα ξωτικά γυρνούν τις νύχτες συντροφιά μου.

-Σ.Μάλαμας-

"Αόρατοι" σταυροι

Ο δρόμος που δεν έπαιρνες σού 'τρωγε την ψυχή,
ξοπίσω καθώς άφηνες κι αυτό το σταυροδρόμι.
Το ξέρω πως σε βάραιναν αόρατοι σταυροί
και έβλεπα να γέρνουνε οι όμορφοί σου ώμοι.

Μάζευε σύννεφα ο καιρός, κι ο ήλιος τα φοβόταν.
Θυμώνανε τα λόγια σου, κι η αγάπη μας κρυβόταν.

Σκύβω να πιω πικρό νερό στης μνήμης την πηγή,
να καθρεφτίσω τα παλιά σ' ένα υγρό φεγγάρι.
Μπορεί να σε συγχώρεσα μια νύχτα με βροχή,
που λόγια ξέφυγαν πικρά σαν το κακό το ζάρι.

Μάζευε σύννεφα ο καιρός, που κρύβανε τ' αστέρια,
και βγάζαμε χωρίς ντροπή του εγώ μας τα μαχαίρια

-N.Παπάζογλου-

ο βασιλιάς της μοναξιας

Έλα και πάρε με απο`δω
έχει νυχτώσει και φοβάμαι
δεν το`χω πια για μυστικό
ότι για σένα δεν κοιμάμαι.

Χιλιάδες στιγμές ξεχασμένες
φωτογραφίες θλιμμένες
παιρνούν και δεν κοιτάζουν πίσω
σαν τα τραγούδια που πετούν
μέσα στη νύχτα.

Και μες στο βούρκο της σκέψης
της φυλακής μου δραπέτης
ο βασιλιας της μοναξιάς
ήσουνα φίλε μου για μας.

Χιλιάδες στιγμές ξεχασμένες
φωτογραφίες σκισμένες
περνούν...

-Mπάμπης Στοκας-

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θά ήθελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
-Gabriel Garcia Marquez-

Πριν σε γνωρίσω ήμουνα αγκάθι έτοιμο να τρυπήσει
γιατί με τούτα που έβλεπα σου λέω είχα απηυδήσει
σίδερο που η φωτιά δε μπόρεσε να λυγίσει
δέντρο που άφηνε οτιδήποτε πάνω του να καθίσει
αναξιόπιστος για αξιόπιστες,κακός γαμπρός για νύφες ευκολόπιστες
παράνοια μέσα στα λογικά τους πλαίσια
και κάπως έτσι νόμιζα πως πέρναγα θεσπέσια
για κοίτα όμως που τούτα όλα εδώ τα πληρώνω
και πλάι σου,ότι είχα κάνει ένα-ένα ξεχρεώνω τώρα
πάνω σου αφήνω σημάδια,δεν έχουν τέλος τα βράδια
και αποζητάω μονάχα πρωτοφανέρωτα χάδια

Πριν σε γνωρίσω δήλωνα ανικανοποίητος
σχεδόν αμίλητος,θρασύς και πικρομίλητος
κοίτα τι έπαθα τώρα μου έχεις γλυκάνει το στόμα
και όταν δεν είσαι πλάι μου
γίνομαι ένα με το χώμα (λιώμα)

τα ενυδρεία του έρωτα

"Νύχτα Σαββάτου με σαξόφωνα ιδρωμένα
άνεμος φέρνει τα τραγούδια και τα παίρνει
ήσουν δικιά μου μια στιγμή κι ύστερα ξένη
πίστη και άρνηση στα δυο σου μάτια ένα...

Άστεγοι άγγελοι με τη βροχή στο αίμα
φωτιές ανάβουν στις πλαγιές του φεγγαριού
όσα μου έκρυβες μου τα 'πες μ' ένα ψέμα
τη νύχτα που έτρεμες σαν φλόγα του κεριού...

Δε με πειράζει έτσι είναι το παιχνίδι
βάλε τη μάσκα σου γι' ακόμα ένα ταξίδι
στα δίχτυα του έρωτα όσοι έχουνε πιαστεί
μόνο στα λάθη τους θα μείνουνε πιστοί...

-A.Αλκαίος-

Γερνάς

Ποτέ δε μου'πες την αυγή που γεννιόμουν αν τραγούδαγες,
ούτε με ρώτησες ποτέ αν τίποτα άκουσα.
Μου είπαν άλλοι για όλα εκείνα που'λεγες
εγώ βγήκα ζωντανός, απλά υπάκουσα.
άραγε χόρευες μια νύχτα πριν με τις ευχές
είχες μεθύσει που σε τύλιγε η κατάρα,
ήσουν λιοντάρι ή σε τρομάζαν οι σκιές, ήσουν γιορτή ή ένα μινόρε στην κιθάρα.
Δε μου ζήτησες ένα τραγούδι να διαλέξω, να μου το πεις, να 'χω να ακούω όπου πάω,
κι έφτιαξα μόνος μου ένα και δε λέω να ξεμπλέξω
κι από τότε ό,τι γουστάρω παντού το σκορπάω.
Κι όμως κρυφάκουγα, μήπως κι ακούσω καθαρά,
όταν οι άλλοι φωνάζαν δίπλα στην ψυχή σου,
κράταγα μια στιγμή κάθε φορά για να θυμάμαι το παράξενο σκαρί σου.

Κι ήταν ωραία, ήθελα έτσι πάντα να περνάς,
νιώθω πως καίω κάθε φορά που με κοιτάς,
γιατί δε σου'πα ποτέ ότι γερνάς
κι ότι μου φτάνει μόνο να σ'ακούω να τραγουδάς.

Φυσάει πάνω μας ο χρόνος, ε και τι έγινε,
αν έχουμε άλλη μια ανάσα κρυμμένη,
μπορεί να είναι το τραγούδι που απέμεινε
και ποιος ξέρει πόσο καιρό μας περιμένει.
Για σκέψου να το'βρισκα, τότε θα μπορούσα
να συρθώ πάνω απ'των άλλων την κατηγοριά.
Θα'φτανε μόνο να μιλούσα και να τραγουδούσα,
ενώ έφτυσα αίμα στα κρυφά, τράβηξα ζόρια.
Δε σ'απαρνήθηκε ποτέ ούτε ένα κύτταρο μου
κι ας ήξερα όλα εκείνα που θα βρω μπροστά μου,
έπαψα να ονειρεύομαι κι ασχολείται το μυαλό μου
με ένα επίμονο τέλος και τη βαριά σπορά μου.
Και τότε σκιάχτηκα μια, συγχώρεσέ με
απ΄τη βοή που όταν σέρνεται η ντροπή σκορπάει
μη με λυπάσαι στιγμή, φτυσ'το μακριά και λύτρωσέ με
πες στη φωτιά να με πάρει κι όπου θέλει ας με πάει.
Γιατί μόνος πίνεις χρόνε κι εσύ κερνάς
κι αφού γρήγορα γουστάρεις να περνάς
βρήκα κουράγιο και μου'πα "Γερνάς μαλάκα, γερνάς
κοίτα τουλάχιστον να τραγουδάς"

Σκιάχτηκα μια, ντράπηκες δυό, όλα καλά κι είμαστε εδώ
Κι όσο γερνάς, εγώ να σου τραγουδώ
Έφυγες μια και μια εγώ, γύρισες πια, άφησα γιο
Κι όσο γερνάω μακάρι να μου τραγουδάς
Έκλαψε μια, χάρηκε δυο, βρήκε ζημιά, ψάχνει ουρανό
Κι όσο γερνάει, φτάνει να μας τραγουδάει.

-Active Member-

του έρωτα

Του έρωτα τα σίδερα
Φωτιά δεν τα λυγίζει
Μονάχα το ψυχρό φιλί
Που δυο καρδιές ραγίζει

Όλος ο κόσμος να 'ναι εδώ
Και μια ψυχή να λείπει
Μαύρος μου μοιάζει ο ουρανός
Και σκοτεινό το σπίτι

Στου χάρου τις λαβωματιές
Βότανα δεν χωρούνε
Ούτε γιατροί γιατρεύουνε
Ουτ' άγιοι βοηθούνε

Κέρνα με να σε κερνώ
Και μην ρωτάς τι μένει
Στης μάνας γης την αγκαλιά
Η αλήθεια είναι κρυμμένη

Κέρνα με να σε κερνώ
Και μην ρωτάς τι μένει
Στης μάνας γης την αγκαλιά
Η αλήθεια είναι κρυμμένη

-Σ.Μάλαμας-

πιο το χρώμα της αγάπης

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί. (δις)

Να 'ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά.

Να 'χει τ' ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακριά.
Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα ' πονηρή.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.

Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.

Να 'ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.

-Λουδοβίκος των Ανωγείων-

Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι είν' όλα γύρω γκρεμισμένα
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν πέσει πάνω σου το βράδυ
με τ' άστρα του τ' απελπισμένα
μη φοβηθείς απ' το σκοτάδι
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ' αγαπημένα
να ζήσεις τ' όνειρο και πάλι
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα
μην πας μαζί τους να σε πάρουν
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός
να μοιραστείς τη μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.

Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ' αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για την καρδιά σου που είναι άδεια
έλα σε μένα, έλα σε μένα"

-Χατζιδάκης, Γκάτσος-

κανε μου την χαρη

Όταν ανοίγεις την καρδιά σου κράτα ρε και λίγο αβάντα
όλα τον κόπο δεν αξίζουν το ίδιο πάντα
μην ξεγελίεσαι και σε παίρνουν χαμπάρι με την πρώτη
μπορεί η τύχη να σου χρωστάει έναν προδότη.
Ή ακόμα ένα φίδι με την γλώσσα ποτισμένη
με φαρμάκι που αντέχει στον καιρό δεν ξεθυμαίνει
μην το χαϊδεύεις λοιπόν κι όταν άκακο σου μοιάζει
κάνε το πρώτος να τρομάζει
Τι έχεις να χάσεις το καλό ή το κακό
έτσι κι αλλιώς θα σε δαγκώσει όταν σε βρεί βολικό
θα τυλιχτεί απ’το λαιμό σου
θ’αλλάξει δέρμα να ξαλαφρώσει απ’τον καημό σου
Σ’αυτά τα μέρη από παλιά μας ζώνουν τα φίδια
δε βρήκα ούτε ένα ρε να κουβαλάει πάνω του αρχίδια
δε βρήκα ούτε ένα να τελειώνει μοναχό του
πάντα κάποιος θα υπήρχε που γελούσε στο χαμό του
Σύνδρομο της κατοχής ή μετάλλαξη εποχής
που οι ρουφιάνοι τώρα είναι άνευ ενοχής
έχουν κώδικα κοινό ίδιο λάκο για φωλιά
κι από κει που δαγκωνόντουσαν ν' αλλάζουν φιλιά
Ζευγαρώνουν με καμάρι και φωνάζουν δυνατά
είναι κάτι που γνωρίζουν καλά τα ερπετά
δεν τα ξέρω εγω αυτά και πάρτε το χαμπάρι
όποιος προδόσει μια φορά θα μου χρωστάει και μια χάρη

Κάνε μου τη χάρη, όσα σου έταξα να τα θυμάσαι.
Κάνε μου τη χάρη με το ένα μάτι ανοιχτό να κοιμάσαι.
Κάνε μου τη χάρη να μιλάς δυνατά όταν φοβάσαι.
Κάνε μου τη χάρη, για να σ’ ακούω απ’ οπου και να’σαι.

-Active Member-

Σε ξέρει η νύχτα πια καλά
Σ’ έχουνε μάθει κι οι βροχές
Όλου του κόσμου τα πρωινά
Στη ρεματιά οι εποχές

Σε χαιρετούν στις αγορές
Τα ξωτικά στις ερημιές
Στην εθνική τα καφενεία
Τα πρωινά λεωφορεία

Παίξε τραγουδά μας φωτογραφίες
Κοινόφιλες φιλοσοφίες
Πες μας για οράματα, για την Περσόνα
και για την όμορφη γκαρσόνα

Για άναψε μας μια φωτιά
Μες στο βόρεια μες στο χιονιά
Άντε και το κρασί γραδάρει
Πάει η ψυχή μας να σαλπάρει

Βγαίνεις στον ουρανό με φως
Ως το ταβάνι ο καπνός
Όλου του κόσμου οι μερακλήδες
Και του μυαλού όλοι νταήδες

Παίξε τραγουδά μας φωτογραφίες
οινόφιλες φιλοσοφίες
Πες μας για οράματα, για την Περσόνα
Και για την όμορφη γκαρσόνα

-Σωκράτης Μάλαμας