Εκεί που νόμιζα
πως όλα έχουν περάσει,
ότι τα έσβησε ο καιρός
κι έχουν σωπάσει,
νάσου μπροστά μου
ένα όνειρο περνάει,
έχει τα μάτια σου,
τα χείλη σου φοράει.

Εκεί που νόμιζα
πως όλα έχουν τελειώσει,
πως ο,τι ήταν να πληρώσω
έχω πληρώσει,
ήρθες κι έβαλες
φωτιά στα περασμένα
κι έμεινα πάλι
να μετράω από το ένα.

Μα κι αν μπορούσα
το χρόνο να γυρνούσα
πάλι εσένα θ' αγαπούσα.

Εκεί που νόμιζα
η ζωή πως μου γελάει,
πως μια χαρά ακόμα
ίσως μου χρωστάει,
εσύ προσπέρασες
δε γύρισες να δεις,
κι έγινε σκούρο
το πρωινό της Κυριακής.

Μα κι αν μπορούσα
το χρόνο να γυρνούσα...

Μ. Λιδάκης-